Onderzoekers hebben onlangs ontdekt dat therapeutische peptiden verschillende ziekten kunnen genezen. Peptiden hebben een slechte stabiliteit en een korte halfwaardetijd in plasma; daarom worden ze intraveneus en consistent toegediend.
De meest gebruikelijke route is orale toediening, omdat deze eenvoudig, patiëntvriendelijk en goedkoop is. Dit maakt het de meest populaire keuze. Voordat de orale toediening van peptiden effectief kan zijn, moeten verschillende uitdagingen worden overwonnen. Deze uitdagingen omvatten beperkte absorptie, slechte permeabiliteit en snelle afbraak in het maag-darmkanaal.
Versterkers van absorptie, conjugatie of chemische modificaties, enzymremmers en mucoadhesieve polymeren zijn enkele strategieën die zijn gebruikt om deze obstakels te overwinnen. Ondanks hun lage biologische beschikbaarheid hebben verschillende methoden veelbelovende resultaten laten zien in klinische tests, en sommige daarvan komen steeds dichter bij commerciële beschikbaarheid. Hoewel de orale toediening van peptiden toegankelijker is gemaakt, zijn er nog steeds nieuwe strategieën nodig om uitdagingen zoals de impact van voedsel en individuele variabiliteit aan te pakken.
Vanwege hun selectiviteit, effectiviteit en lage toxiciteit zijn peptiden aantrekkelijke perspectieven voor toepassing in de farmaceutische industrie. Hoewel ze een relatief korte halfwaardetijd hebben, zijn ze echter gevoelig voor proteolytische afbraak, waardoor enorme barrières worden gecreëerd voor transport naar de gewenste regio. Vanwege hun hoge hydrofiliciteit en molecuulgewicht is het minder waarschijnlijk dat epitheelmembranen ze doorlaten. Bij elke orale distributiemethode moet zorgvuldige aandacht worden besteed aan het pH-bereik in het maagdarmstelsel om de stabiliteit en oplosbaarheid van de toegediende formulering (GI) te behouden. Omdat ze potentiële substraten zijn voor de vele spijsverteringsenzymen, is het bovendien waarschijnlijk dat een aanzienlijk deel van de toegediende dosis wordt verteerd nog voordat het de epitheelbarrière bereikt. Dit komt door de overvloed aan spijsverteringsenzymen.
Aan de andere kant kunnen de stabiliteit van een peptide in het spijsverteringskanaal en de orale absorptie ervan dramatisch worden beïnvloed door een klein aantal structurele kenmerken van het peptide. Cyclische peptidestructuren lijken bijvoorbeeld een grotere sterkte te hebben in het spijsverteringsstelsel, waardoor ze geschikter zijn voor deze afgifteroute.
Omdat sommige peptiden het potentieel hebben om zichzelf te assembleren of te aggregeren, wordt de distributie van peptiden bemoeilijkt door deze methode te gebruiken. Vanwege deze tendens kan het nodig zijn stappen te ondernemen om aggregatie te voorkomen. De afgifte van peptiden wordt door dit mechanisme bemoeilijkt.
Om deze problemen te bestrijden is een van de meer innovatieve benaderingen van de formulering het gebruik van een verscheidenheid aan hulpstoffen geweest, zoals absorptieversterkers, enzymremmers en enterische coatings, om de distributie van peptiden naar specifieke gebieden van het maagdarmkanaal te beperken. darmkanaal (bijvoorbeeld enterische coatings). Deze systemen worden vaak gehinderd door de effecten van voedsel, dat de afgifte van het peptide, de absorptieversterker en de enzymremmer aan het epitheelmembraan verhindert.
Zowel de verdraagbaarheid van de orale toedieningsroute als de effectiviteit ervan kunnen worden aangetast door een ziekte of aandoening die de functie van het maag-darmkanaal verstoort (GI) systeem. Als gevolg hiervan kunnen de prestaties van het toedieningssysteem en de geschiktheid van de orale route worden beïnvloed door verschillende omstandigheden. Sommige van deze aandoeningen omvatten problemen met slikken, afscheidingen uit het maagdarmkanaal (zoals enzymen en gal), de integriteit van de epitheelbarrière en de transittijd. Peptiden te koop zijn te koop voor onderzoekers die geïnteresseerd zijn in het verder onderzoeken van hun eigenschappen.
