Met een achterstand op het scorebord en numerieke inferioriteit pakte Simeone Joao uit het veld, die blijkbaar wat ongemak had, om een van die spelers van eigen bodem in te zetten die, ongeacht of dit een uitzondering op de regel is, met hen verschijnen en verdwijnen. Mario Soriano zorgde ervoor dat hij dat wilde, maar de beslissing van zijn coach leek uiteindelijk een zeer goed afscheid te zijn van een Copa del Rey waarin Atlético seizoen na seizoen beter presteert dan seizoen opnieuw wordt uitgeschakeld tegen de eerste wisselkoers, wederom tegen een rivaal uit Tweede B. flirten met het belachelijke. Afgezien van het feit dat een andere het goed heeft gedaan, staan er niet zo veel titels op het spel om er zomaar eentje te kunnen missen. Zo erg, dat wordt begrepen.
Gimenez (Jose Maria) raakte geblesseerd en Jimenez (Adrian) scoorde.
To zeg goedemiddag. De Atletico-man raakte geblesseerd door een tackle die hij zelf maakte nadat hij een absurde bal misplaatste. De Cornellá profiteerden van het feit dat Lodi zijn ding deed op de doellijn om de vrije trap in kwestie als eerste af te ronden. Eigen verlies en andermans doelpunt, de avond beloofde en bracht sterke emoties met zich mee voor een Simeone die verloor bij de eerste wissel nadat hij een elf had ontworpen, inclusief Joao, om te winnen bij de eerste wissel. Niets is als het lijkt.
Een van de verrassingen in zo'n opstelling was onder stokken. Miguel San Roman is de achterneef van de mythische Pechuga van Miguel San Roman. De canterano nam de plaats in die Grbic in theorie zou moeten innemen als alles normaal verloopt. alles wat hij dit seizoen ging spelen heeft hij al gespeeld en zijn familielid glimlachte vanuit de hemel. Hij kon weinig doen in het doelpunt dat hij veel later maakte toen hij voor de tweede een doelpunt van Estellés en een ander van Pablo Fernandez overnam. Want het is zó waar dat Atletico ze voor rust op een gelijkspel liet uitkijken. Saul schoot op de lat. Felipe boog zijn hoofd lichtjes. terwijl Cornellá zo enthousiast op het een en het ander reageerde.
Het feest was een mijnenveld. Er was geen rojiblanco die niet om documentatie vroeg zodra hij de bal onder controle had.
als hij het onder controle had. Klein kunstgras, en een zekere berusting van de scheidsrechter: de lokale ploeg voelde zich zo op hun gemak terwijl voor de rivaal alles hinderlijk was. Herstel het, verplaats het met betekenis, zoek naar de ruimte die er niet was … Atlético domineerde geen enkel facet laf achterin met een speciale vermelding voor de eerder genoemde Lodi, grillig op het middenveld met Vitolo of Kondogbia die concurrentie maakten, onschuldig vanaf de op het moment dat Correa optrad als 9. Dan is er Saul, die de armband vóór Cardassar droeg en die de armband vóór Cornella droeg. Wie heeft het gezien, wie ziet het?
Zoals je kunt zien, werd het eerste in het tweede gezien
Het fungeert als een tunnel van Gila naar Savic binnen het bezoekersgebied. Atlético was nog steeds een grap. De tweede dat Vitolo buitenspel werd gefloten toen hij alleen vertrok. zijn veld verlaten. Het scheidsrechtersteam was nog een grap. Tegen de tijd dat Cuadra Fernandez Ricard verdreef op de evenaar van dat beslissende traject. De rood-witte incompetentie was opnieuw duidelijk, geen kans die naam waardig. Maar in ieder geval. De vlechten maakten de trekker los die net voor die van de plaatselijke Borja Garcia op de tweede kaart van de roodwitten was blijven steken. Hij was Robin Hood. Met een fluitje maar dan van Robin Hood.
Simeone trok Saponjic omdat hij iemand trok, tenzij Vitolo het niet kon, maar als het bij hen niets was, met één Atlético minder, was het dubbel: helemaal niets. Daarna kwam Soriano voor Joao, waarin Cornella werd opgefrist met eigen wissels. De uiteindelijke dominantie was meer vanwege wat ze zullen zeggen dan om iets anders maar de rojiblanco-staf heeft hun gave van koningen: een beschamende eliminatie. Dat veel van degenen die hebben gespeeld niet vergeten meer minuten in de League te claimen. Omdat ze het niet op het gras doen. Ze zullen het ergens moeten doen.
